زندگینامه حضرت یونس علیه السلام|نزول عذاب

هنوز یونس از نینوا دور نشده بود که مردم نینوا اعلام خطر عذاب و پیش درآمد هلاکت خود را دیدند. هوای اطرافشان تیره و تار گشت، رنگ رخسار آنها دگرگون شد و اضطراب آنان را فرا گرفت و بیم و هراس بر آنها چیره شد، در این حال دریافتند دعوت یونس حق و هشدارش صحیح بوده است و بدون تردید عذاب گریبان گیرشان خواهد شد و سرنوشت عاد و ثمود و نوح همانگونه که شنیده بودند در مورد آنان نیز تکرار خواهد شد.

در همین حال بود که دریافتند باید به خدای یونس پناه ببرند و به او ایمان آورند و از گذشته و گناهان خویش توبه نمایند. و توبه آنها به این دلیل بود که روبیل دانشمند مردم شهرش را ترک نگفت. در آن فرصت کم به ارشاد و راهنمایی آنان پرداخت. آنان را به بیابانهای اطراف شهر هدایت کرد و زنان را از کودکان جدا کرد. آنگاه از مردم خواست تا توبه کنند و به درگاه خداوند خویش تضرع کنند. مردم نیز به حرفهای او گوش دادند، و خداوند که چنین دید نزول عذاب را از آنان دور کرد، و بال و پر رحمت خویش را بر سر آنان باز کرد و ابرهای عذاب خود را از فراز آنان کنار زد، توبه آنان را قبول و به ناله آنان پاسخ داد.

زیرا آنها در توبه خود بی ریا و در ایمان خود صادق بودند و خدا هم عقاب را از آنان برداشت و عذاب خود را برطرف ساخت و مردم نینوا با ایمان کامل و امنیت خاطر به خانه های خود بازگشتند و آرزو کردند که یونس به جمع آنان بازگردد و در بین آنان به عنوان پیغمبر و رسول، و رهبر و پیشوا زندگی کند.

مدتی پس از علائم نزول بلا، یونس به شهر بازگشت تا نحوه نابودی مردم و شهرش را ببیند، اما با حیرت مشاهده کرد که کشاورزان مشغول کار هستند و هیچ گونه اتفاقی رخ نداده است. یکی از افراد شهر که یونس را نشناخته بود گفت؛ قرار بود، عذابی بر ما نزول

شود، به نفرین یونس، اما آن عذاب بر کوهی دیگر نازل شد و ما می خواهیم به یونس ایمان بیاوریم. یونس خشمگین و ناراحت به سوی ساحل دریایی رفت و؛

«ذوالنون را یاد کن، آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او دوست نداریم. تا در دل تاریکی ها ندا در داد.»(1)

آری یونس نینوا را ترک کرد و به راه خود ادامه داد تا به دریا رسید، آنجا عده ای را دید که قصد عبور از دریا را دارند، لذا از آنان اجازه خواست که با آنان همسفر گردد و بر کشتی ایشان سوار شود. مردم او را با آغوش باز پذیرفتند و بر او ارج نهادند و به وی احترام گذاشتند، زیرا آثار بزرگواری و عظمت روح در سیمای او دیده می شد و پیشانی درخشانش از تقوی و پرهیزگاری او خبر می داد.